Ken je die 1 april grap van iemand die spontaan op de vrijdagochtend een mail verstuurd naar haar maillijst met een uitnodiging voor een satsang? Die om 10:00 uur helemaal klaar zat en om 10:03 uur nog steeds in haar eentje in de zoom room zat?
Wat er toen gebeurde?
Ik ging toch maar even op mijn telefoon kijken. En zag dat ik gebeld werd door een nieuw nummer. Ik nam op en het was Natascha die spontaan mee wilde doen met de Satsang. Alleen de link in de mail werkte niet. Oeps sufferd!
Ook kwam via whatsapp een bericht binnen van iemand die er met de link niet in kwam. Uiteindelijk was het toch gelukt voor de spontane beslissers. Het was een mooie satsang met als thema, je raadt het al, ‘Hoeveel ruimte geef jij aan je spontaniteit?’
Je voelt een spontane opwelling van ‘Ja leuk, dat ga ik doen!’
En wat doe je er dan mee?
Ga je er op aan of druk je het de kop in?
Zo had ik een paar jaar geleden sterk het gevoel om weer autorijlessen te gaan nemen. Ik voelde dat die stap, alleen al bij de gedachte, mij vrijheid en excitement zou geven. En ja ik vond het ook heel spannend, en ja in mijn omgeving kwamen er ’tegen’ geluiden als: ‘Zou je dat nou wel doen?’ of ‘Je hebt helemaal geen auto, waarom zou je dan lessen nemen?’ Mijn eigen weerstand werd weerspiegelt door mijn omgeving.
Zo heb ik deze weerstand gevoeld en ben het toch aangegaan, na meer dan 20 jaar niet meer gereden te hebben. Het maakte dat ik vorig jaar in februari de auto heb gepakt en alleen naar Gent ben gereden voor een 5 daagse darkretreat. En vorig jaar kon ik in alle vrijheid er de laatste weken voor het overlijden van onze oma Hommeltje er helemaal met en voor haar zijn. Het was een hele bijzondere periode van samenzijn met haar en mijn familie.
Nu wonend in Londen voel ik opnieuw dat gevoel van vrijheid. Alleen autorijden in de UK is voor mij een nieuwe uitdaging. Toch wil ik graag leren om aan de linkerkant van de weg (en aan de rechterkant in de auto) te kunnen rijden. En weer komt die weerstand opnieuw en laat van zich horen in de geluiden van de ander, als: ‘je kunt toch ook met de trein reizen?’, en ‘hoezo zou je willen leren rijden in zo’n drukke stad als Londen?’.
Zo ontmoette ik vorige week bij mijn eerste paardrijles hier in Ealing een oudere man, die zijn kleindochter naar de les bracht. We raakten in gesprek en hij vertelde dat hij als kind al paard reed op de boerderij waar hij was opgegroeid in Noord-Spanje. Hij vertelde ook dat hij in Londen rij-instructeur was. Toeval? Het universum had mijn verlangen gehoord. Ik deelde met hem dat ik op zoek ben naar een rij-instructeur. En zo kreeg ik van hem het telefoonnummer van Joe, een collega die rij instructeur is en les geeft in de omgeving waar ik woon.
Vanochtend heb ik hem gebeld en ingesproken op zijn voicemail. Sommigen spontane impulsen volg je op door zelf actie te ondernemen en sommigen spontane impulsen worden voor je geregeld door het universum. Als we ons er voor openstellen.
Zo deelde gisteravond een lieve vriendin, Lonneke, een mooie visualisatie oefening. Spreek hardop uit wat je wil en wees zo concreet mogelijk. En dat heb ik vanochtend gedaan. Ik sprak hardop met mezelf uit dat er vandaag een nieuwe cliënt op mijn pad zou komen. En een uur later belde Natascha, die graag mee wilde doen met de Satsang. Ik ben blij met de samenwerking die ik (en wij!) met het universum hebben!
Benieuwd om van je te horen waar jij spontane impulsen bij voelt. Als je ze uitspreekt, dan zet je gelijk iets in beweging.
Ben je er klaar voor?