Deze blog is wel wat langer dan anders. Mocht je nu niet de ruimte voelen, lees dan op een ander rustiger moment. Ik wil je vast wel al laten weten dat dit gezegde voor mij niet klopt. Dat lees je verderop. Om wel even in de gezegdes te blijven, dan ken je vast ook het gezegde: ‘Een kat in het nauw maakt rare sprongen’. En dan heb ik het niet over mijn kat, maar over mijzelf. Al was onze kat Roos wel de trigger.
Degenen die mij op insta volgen, die hebben via de stories meegeleefd. Het was voor mij heel bijzonder om zo nauw verbinding te voelen met iedereen In Nederland die zo betrokken waren, terwijl we hier in Londen zijn.
Voor als je het nog niet weet, Jeroen, ik en kat Roos wonen sinds een aantal weken in Londen. Onze dochter is geslaagd voor haar middelbare school, heeft nu een tussenjaar en we hebben allemaal ‘het nest’ van de Zuidas in Amsterdam verlaten.
Deze stap kwam mede door Jeroen die sinds begin dit jaar een nieuwe baan heeft in Londen. Met regelmaat blijf ik zelf wel tussen Nederland en de UK heen en weer reizen, zowel voor privé en werk. Als je ons al wat langer kent: het werd weer eens tijd voor nieuwe avonturen.
Zo ook is onze kat Roos van de week een heel dapper avontuur aangegaan. Via ons balkon op de 5e etage is ze via de balkonrand bij de buren bij hen het terras opgegaan en bij hun thuis naar binnengegaan. De schuifdeur naar hun slaapkamer stond open. Wat ze niet wist (en ik ook niet), was dat ze honden hebben.
Nu moet je weten dat Roos in de 11 jaar dat ze bij ons is, niet veel ontmoetingen met honden heeft meegemaakt. Afgelopen oud & nieuw was hond Lisa bij ons, na ongeveer 4 uur onder het bed verstopt te hebben liet ze zich zien. Nieuwsgierig wilde ze weten wie de lieve hond Lisa was. Ze begonnen aan elkaar te snuffelen. Beiden alert en onderzoekend.
Deze keer was het waarschijnlijk diezelfde nieuwsgierigheid en rook ze vast ergens ook de hondengeur. Alleen bleek er ook een andere hond (van de zoon van de eigenaar) in het huis te zijn, die schrok van Roos en als een ware waakhond begon die te blaffen. De buurvrouw had onze kat naar boven zien rennen, vertelde de buurman aan mij, toen ik van hem in het huis mocht kijken.
In mijn opwinding en gespannen staat heb ik rondgekeken, onder het bed, in allerlei gaten en hoeken van verschillende kamers. Alleen het huis was 3 etages, en ik eerder als een kip zonder kop rondholde, dan met volle aandacht er helemaal bij was. Met als resultaat, je raadt het al: geen Roos.
Ook besefte ik, een kat in het nauw maakt volgens mij geen rare sprongen, maar weet juist hele slimme schuilplekken te vinden. En omdat ik een afspraak had, besloot ik om het te laten rusten. En erop te vertrouwen dat ze haar weg naar huis wel weer zou terugvinden. Ik had op ons terras de schuifdeuren opengelaten en ben naar mijn afspraak gegaan. Die middag vol verwachting thuiskomend bleek ze er toch niet te zijn.
Toch nog maar een keer weer langs de buren, die helaas niet thuis waren. Wel een briefje bij de brievenbus achtergelaten met mijn telefoonnummer en de vraag of ze mij wilde bellen.
Dat deed hij, en verzekerde mij dat hij naar haar uit zou kijken. En ik zou hem laten weten als ze weer terecht was. Toen ik vroeg of ik later op de dag nog een keer kon komen kijken, liet hij mij weten dat dat slecht uitkwam. Ze zouden de hele avond weg zijn. En daarnaast kwam dit hun echt niet goed uit, want ze zitten midden in de voorbereidingen van een verhuizing.
Kortom, ik voelde de spanning in mijzelf opborrelen, de machteloosheid en geen controle hebben over deze situatie werd heel intens. Wat deze buurman niet weet is, hoe belangrijk Roos voor mij is. Toch moest ik er op vertrouwen in overgave dat het wel goed zou komen. Realiteit was, dat mijn lijf alleen maar angst produceerde, eerder nog terror. Het voelde als leven en dood. Ik schoot volledig in de overlevingsmodus. En mijn gedachtes gingen als een malle alle kanten op.
Toch gaf mijn moederlijke oerinstinct aan dat ze wel in het huis moest zijn. En dat Roos zich niet zomaar laat zien aan vreemden en dat ze vast ergens goed heeft verstopt. Die middag stond ik een paar keer op het terras en riep haar naam. Zo ook op een moment dat de hond van de buren kwispelend met zijn staart naar buiten liep. En ik vroeg hardop aan de hond: “weet je waar Roos is, kun je haar vinden en je baasje laten weten dat ze er is”. En ik zag dat ze me begreep, ze ging rondsnuffelen en rondlopen alsof ze echt aan het zoeken was. Het was heel bijzonder.
Op afstand en op liefdevolle support van een aantal lieve vriendinnen stuurde ik op afstand onze kat Roos heel veel liefde, visualiseerde ik open deuren en ramen, en hoe ze de weg weer terug naar huis kon vinden. Sprak ik haar toe, dat ze zich mag laten horen. Bemoedigde ik haar om zichzelf te laten zien aan de buren en de honden écht ook heel lief zijn en ik vertelde haar dat de blaffende hond van de zoon inmiddels niet meer in het huis was.
Ik realiseerde mij ook dat de angst die door mij heen ging, mij ook alert en wakker maakte. Dat ik helder en scherp zag welke stappen ik had te zetten. Dat ik hulp ging inschakelen bij de organisatie van dit appartement wat we deze weken tijdelijk huren. En iemand kwam om op het dak te kijken, om uit te sluiten, dat ze niet ergens buiten op het dak gevangen zou zitten.
Tegelijkertijd voelde ik ook de traumalading die getriggerd werd en loskwam. Mijn angst voor controleverlies, angst van machteloosheid, angst voor afwijzing en mijn gevoel van wantrouwen. De hele rambam kwam voorbij (again). Notabene, had ik net een aantal dagen ervoor op social media een post geplaatst met ‘Bye Bye Fear’, en dat ik had besloten om de angst de rug toe te keren.
Kennelijk had het universum mijn roep gehoord, ‘Jessica wordt wat overmoedig, het is weer tijd voor haar om zich wat meer nederiger op te stellen en wat dieper te zakken in haar vertrouwen’.
De angst zit diep in mijn (ons) systeem. Toch heb ik mezelf enorm verbaasd. Voor het eerst voelde ik ook hoe intens de liefde voor onze kat Roos is. En heb naar Jeroen uitgesproken: ‘als het moet dan offer ik mijn leven op, als Roos maar levend terugkomt’. In tijden heb ik niet meer zo intens uit mijn diepste wezen gehuild. Al huilend sprongen vanzelf mijn lenzen uit mijn ogen. Het was bevrijdend in allerlei opzichten 😉
Ik zou het mezelf niet kunnen vergeven als ik er niet alles aan gedaan zou hebben om haar levend terug te brengen. En ik besefte hoe deze hele situatie met onze kat Roos symboliek staat voor het nog sterker kunnen voelen van pure intense liefde. Het was duidelijk dat er hier iets veel diepers loskwam. Naast de angst, kwam er intens verdriet los. Het raakte leven en dood. Waar ik geen controle over heb.
Die eerste nacht sliep ik nog best aardig. Elke windvlaag in onze slaapkamer deed het gordijn bewegen, wat mij wakker maakte en hoopt dat het Roos was die weer binnenkwam. Tevergeefs. Toch voelde ik ergens dat de wind mij ook vertelde namens Roos: ‘Ik ben er hoor, het komt goed’. En kon ik weer rustig verder slapen. Die ochtend heb ik rustig afgewacht, voordat ik een volgende poging tot toenadering wilde doen richting onze buren. Eerst via het balkon nog even roepen naar Roos.
De buurman zag mij en liep het balkon op. En ik hem de vraag stelde of ik vandaag nog een keer langs mocht komen in het huis om te kijken voor Roos. Zijn respons was resoluut: ‘ik heb vanochtend van 6 tm 8 uur gezocht naar jouw kat, ze is hier écht niet. En we laten je niet nog een keer in huis.’
Ergens begreep ik niet wat er gebeurde.
Totdat zijn vrouw woest naar buiten kwam en mij in haar Engelse accent toeschreeuwde waar ik flarden van oppikte: ze had het over dat Londen een gevaarlijk stad is én dat als ik nog een keer bij hun op het balkon zit te gluren, dat ze dan de politie zou bellen. De buurman vertelde mij later, dat zijn vrouw schijnbaar naakt door de slaapkamer liep en ze mij zag kijken. Ik was mij van geen kwaad bewust. Ik had haar helemaal niet gezien. Mijn focus was gericht op Roos en maakte alles daarom heen blind.
Ik begreep dat ze geïntimideerd was. Stelletje Hollanders die denken dat hun kat bij ons is. Nu was wel mijn hoop weg, dat ik nog een keer in het huis kon gaan kijken. Toch was de buurman mijn rots in de branding. Hij begreep mijn machteloosheid en hij besefte dat het menens was. Ik had hem nog een keer heel duidelijk gemaakt, dat Roos een slim beest is en dat ze zich goed weet te verstoppen en zich waarschijnlijk niet durft te laten zien aan mensen die ze niet kent.
Hij zei dat hij zijn best ging doen en vanavond als hij weer thuis zou komen, nog een keer goed zou kijken. En ik bood mijn excuses aan voor al het ongemak en bedankt hem voor alle moeite.
En weer moest ik opnieuw in overgave. Een hele dag kon ik weer niks doen, behalve vertrouwen, voelen, dragen, ademen, ook behoorlijk puffen, dierbaren inschakelen als ik er doorheen zat, mijn volle aandacht schenken voor de sessies met cliënten en heel veel roepen op het balkon, zodat Roos mijn stem zou blijven horen.
Wat mij in deze situatie hielp was te gaan schrijven. Ik kon middels het schrijven beter snappen wat er met mij gebeurde. Tijdens het schrijven voelde ik de transformatie en begon ik mezelf te bemoedigen. Alsof de angst plaatsmaakte voor rust, helderheid en liefde. Ik voelde de compassie voor mijn buren. Ik voelde dankbaarheid dat de buurman mij naar binnenliet, toen ik de eerste keer aanbelde. Ik voelde met ze mee dat ze midden in een verhuizing zitten en veel spanning ervaren en het een onzekere situatie voor hen is.
Daarnaast voelde ik Roos. Dat ze op een plek zat waar ze niet vrij was. Dat ze niet kon eten, niet kon drinken, en in angst zat. En hoe ze voelt als mijn eigen kind en haar niet laat verhongeren. Dat ik het mijzelf nooit zou kunnen vergeven, als ik niet alles geprobeerd heb. Tussen het mediteren, ademen, ijsberen en schrijven door. Liep ik om de zoveel tijd naar het balkon en riep richting het huis van de buren Roosje haar naam, zodat ze mij in iedergeval kon horen. En dat ze wist dat ik er was.
Dan kon ik weer even rust voelen, mezelf weer terugtrekken. En voelen wat het met mij deed. Zo kwamen er vanuit rust ook weer nieuwe inzichten. En ben ik naar het gebouw gelopen naast onze buren. Om zeker te weten dat ze ook niet daar ergens op het dak vast zou zitten. Een hele lieve vrouw van de receptie en voelde helemaal met mij mee. Zo hebben we samen op het dak gelopen daar en overal gekeken. Zij was op dat moment mijn held. Zij had én verstand van honden en heeft zelf ook een kat.
Zij sloeg een brug tussen mij als kattenmens en onze buren met honden. Dat ik voelde hoe ik en mijn buren niet tegenover elkaar stonden, maar hoe we allebei enorm van dieren houden. Ook bemoedigde ze mij dat ze waarschijnlijk op een plekje is waar ze heel rustig ligt. En ja, dat beeld wilde ik ook graag zien van Roos. Ipv haar te zien in haar angst en verhongeren.
Die tweede nacht was wat onrustiger. Door de opgebouwde spanning in mijn lijf raakte ik uitgeput. Wat kennelijk ergens goed voor was. Had ook zelf twee dagen niet gegeten. Toen gebeurde er rond 5 uur ’s ochtends iets bijzonders, iets magisch. Ik ging hele diepe opluchtende ademhalingen doen en ik voelde de ruimte voor de mantra: “Ik sta open om de wonderen te ontvangen. Ik voel de flow van blijdschap, nieuwsgierigheid en rust.” En zo voelde ik ineens helemaal geen angst meer.
Anderhalf uur later belde onze buurman, dat Roos bij hun in de slaapkamer stond. Hij zei het alsof hij een spook had gezien. Zelf helemaal verbaasd, dat ze al die tijd toch bij hun in huis had gezeten. Via het balkon had ik onze kattentas over het hek hem aangereikt en heeft hij Roos erin gedaan. Mijn held, onze buurman.
Als je tot zover nog leest en je het lastig vind te bevatten wat ik heb doorgemaakt met onze kat Roos. Kijk dan is of je de kat kunt vervangen voor je eigen kind (ook als je geen kinderen hebt). Deze vraag hoorde ik laatst en volgens mij komt deze bij Abraham en Esther Hicks vandaan: “Hoe erg het ook met jou gaat, zou jij je kinderen laten verhongeren?”
Voor mij is dit een hele duidelijke nee. En kennelijk geldt dus ook voor onze kat. Als klein meisje was mijn jonge hart al geraakt door katten. Misschien doordat zij er altijd voor mij waren als ik alleen thuis was. Dat ik hun rust en warmte voelde in de meest moeilijke momenten van mijn kinderjaren.
Voor de oplettende lezer… een groot inzicht wat tot me kwam was… ‘We create our own creation’. Dat inzicht kwam kneiterhard binnen. Ik heb mijn angst geprojecteerd op onze kat. Bang dat ze van t randje zou vallen en dat ik haar zou kwijtraken. Dat was een oud trauma en zat nog in mijn systeem. 30 jaar geleden hadden we een rode kater Coco. Hij sprong op het balkon randje, terwijl ik ook op het balkon zat. Ik schrok zo, dat ik uit schrik haar probeerde tegen te houden. En toen viel ze van 3 hoog naar beneden. Ze had het toen overleefd. Een tweede keer viel ze uit zichzelf en werd het haar fataal
Nu 30 jaar later kwam de les weer op mijn bordje. Een kat wil vrij zijn, ontdekken, lekker op randjes klimmen, kijken hoe het is op andere plekjes. En tegelijkertijd zijn ze hier waarschijnlijk ook om ons bij te staan en ons levenslessen te leren, zoals elk interactie met mens en dier in ons dagelijks leven. Allemaal spiegels.
Bijzonder toch, dat toen ik die nacht intense rust voelde, dat ze zich ineens liet zien. Was het inderdaad mijn eigen creatie? Wie zal het zeggen. Ik laat het open…
En weet je, deze situatie gaat niet alleen over mij, onze buren en onze kat Roos. Dit gaat over ons, over jou, mij en wat er gaande is. Onze buren stonden metafoor voor het wereldse waar ik niet veel invloed op heb. Maar wel kan blijven zien wat er gaande is en voelen wat het met mij doet. Als we denken vrijheid te vinden in onze buitenwereld, dan is dat een bittere pil.
Als we onze hoop vestigen op de overheid en het systeem, komen we van een koude kermis thuis. We hebben zelf het avontuur van het leven aan te gaan. En hoe dat avontuur er uitziet, is voor ieder van ons weer anders. Ik kan wel met je delen wat mij helpt.
Voor mij is dat de weg om naar binnen te gaan. Elke keer weer. In nederigheid. In niet-weten. Ik heb geen idee. En tegelijkertijd mijn eigen wijsheid volgen. Mijn eigen waarheid vinden. Althans dat is het verhaal voor mij nu dan. Toch denk ik dat we worden uitgedaagd op allerlei manieren om deze stap naar binnen te maken. En vandaar uit ook onze stappen naar buiten te zetten.
Voor de één is het strijden, voor de ander is het in stilte zijn. Ieder zijn eigen keuzes maken die voor jou als waarheid voelen.
Ik heb de hoop dat we in staat zijn om dit samen te doen.
Ik weet dat we tot elkaar komen in de verschillen.
En ik voel dat onze liefde sterk genoeg is.
‘Een kat in het nauw maakt rare sprongen’ geldt in deze tijd ook voor veel mensen. Voor mij en mijn kat geldt nu dit nieuwe gezegde: ‘Een kat in het nauw maakt wijze moves’. Mits we de angst écht erkennen, voelen en dragen. Onze verantwoordelijkheid nemen, onze lessen eruit halen en compassie voelen voor elkaar.
Ook het gezegde ‘beter een goede buur dan een verre vriend’, wil ik graag herschrijven naar:
‘Hoe fijn die goede buur én voel de dankbaarheid voor die verre vriend, die heel dichtbij is in je hart’
Ik voel dankbaarheid voor jou, dat je er bent en dat je op mijn pad bent gekomen.
Liefs uit Londen! Jessica