27 jaar geleden was het

dat Jeroen en ik helemaal ‘uit onze plaat’ gingen en daar was onze eerste kus op het podium in club Roxy.

Vandaag op de verjaardag van Jeroen wil ik stilstaan bij ons 27 jaar samenzijn. Hoe hij naast mij staat en mij ondersteunt in wie ik ben.

Jeroen en ik zijn al best wat jaren samen en ja het is heus niet alleen maar koek en ei;-). We vliegen elkaar ook wel in de haren en lopen we allebei muurvast in onze eigen emoties. En we hebben samen nog veel te ontdekken en te leren, zowel van onszelf en elkaar.

Zo heb ik een paar weken geleden voor het eerst sinds tijden gehuild, het kwam van zo diep en het voelde zo intens. Het was voor het eerst dat ik zo openlijk in zijn armen mijn diepste pijn met hem heb gedeeld. De tranen kwamen uit mijn diepste wezen, zelfs mijn lenzen sprongen ervan uit mijn ogen ;-). Waardoor we ook konden lachen tussen de tranen door. Het voelde alsof ik het niet alleen hoefde te dragen. Een enorme ontlading was het. Er kwam zoveel los. Al begreep hij misschien niet helemaal wat ik diep van binnen doormaakte.

Het was helend, krachtig én verbindend, voor ons beiden.

Ook wil ik mijn dankbaarheid uitspreken voor alle mannen die de vrouwen in hun omgeving bijstaan en supporten. Dat ze de vrouw zien voor wie ze écht is. Dat ze voorbij hun eigen ego stappen en zien wat er juist nu nodig is. Verbinden in liefde, samen bouwen met elkaar. Vrouwen en mannen hebben elkaar nodig. Niet in de zin van afhankelijkheid, maar vanuit liefde, respect en compassie. We hebben elkaar écht te zien voor wie we zijn.

Onze kracht waarmee we in staat zijn zóveel te doen wat de wereld in deze tijd nodig heeft. Voor veel mannen én vrouwen is dit lastig. We zitten nog veel in strijd, rondrennend als kippen zonder kop, op zoek naar onze zielsbestemming. Diep van binnen willen we ons hart openen, tja en daar zit vaak ook nog de pijn.

Als sommigen mannen en vrouwen bij mij komen als cliënt, dan kan het zijn dat ze in het eerste contact vertellen: “Ik heb al heel wat ervaring met coaches, ik weet niet of dit mij echt verder gaat helpen”. En soms zelfs vlak voor de eerste afspraak afhaken en afzeggen. Wat ik ze diep van binnen hoor zeggen is het kwetsbare kind, die eigenlijk zegt: ‘Ik heb een harde laag om mijn hart heen gebouwd en eigenlijk voel ik heel veel pijn en verdriet, alleen weet ik niet hoe ik hierbij kom’.

Door de pijn niet aan te gaan zitten we vast in ons hoofd en weten we niet meer hoe we échte liefde kunnen voelen en toelaten. In het boek De Kracht van Echte Mannen schrijft David Deida daar heel mooi en helder over, zowel vanuit de man als vanuit de vrouw geschreven. In deze tijd van chaos en polarisatie gaat het er om, dat we elkaar weer gaan vinden, in liefde.

In liefde verbinden met elkaar kan alleen als je je eigen diepste pijn erkent en gaat voelen. Dit hebben we allemaal te doen. Jij en ik. Verantwoordelijkheid nemen, erkennen, dragen, uiten en delen.

Wat betreft de meesten mannen die op mijn pad komen zijn het mannen die in connectie zijn met hun diepste gevoelens, ook al weten ze dat zelf niet altijd. 

Zo is mijn vader een gevoelige man die een bijzondere connectie voelt met de vrouwen in zijn leven. Hoe hilarisch het voor mijn omgeving vaak was, dat op feestjes die mijn vader organiseerde er altijd een tafel was, waar op één feestje er 5 exen bijelkaar stonden te praten. Of dat ik op mijn 8^ste ging skiën met mijn vader, zijn huidige vriendin en mijn moeder. Voor mij als kind waren de vriendinnen van mijn vader als een soort ‘bij’moeders. Het zegt iets moois over mijn vader, dat hij de relaties die hij met deze vrouwen gehad heeft nog steeds koestert in zijn hart.

De meesten mannen waar ik van geleerd heb op mijn persoonlijke en spirituele pad, waren allen meesters die hun hart volgden in hun pad naar bewustzijn. Toevallig ook mijn passie;-)

Zo was daar in 2005 Sanjeev Bhanot, mijn eerste yogaleraar, ik ben hem dankbaar hoe hij mijn kracht zag. En tijdens een yogaretreat in de Zwisterse bergen, waar Jeroen, ik en onze dochter naartoe gingen. Wij vertelden hem dat we dat weekend ervoor samen een stoelmassage workshop hadden gedaan, en hij mij en Jeroen toen heeft uitgedaagd om de andere deelnemers van de retraite stoelmassages te geven.

Hoe Sanjeev tijdens ditzelfde retreat aangaf dat onze dochter van 2 jaar ook bij een yogales aanwezig mocht zijn als enig kind tussen de volwassenen en vervolgens tijdens de les alle ruimte voelde om rond te rennen. Tot ergernis van een aantal vrouwen, die juist dit weekend alleen zonder kinderen naar de retreat kwamen voor hun rust. Ook ik als ouder, voelde mij bezwaard. Hij doorzag de lessen die we allemaal te leren hadden.

Hoe hij tijdens een yogales naast mij ging staan en mij zonder introductie vroeg om vanuit staande positie de bridge pose (in sanskriet: urdhva dhanurasana) te doen. Het enige wat hij zei was: “Ga”. Zonder nadenken deed ik het. Mijn ego had geen tijd om ertussen te komen.

In volledige overgave en vertrouwen ging ik in de brug achterover. Sindsdien heb ik deze niet meer gedaan vanuit staande positie, al zit de herinnering nog in mijn lijf (vanuit liggende positie is deze foto het even voor dit moment?). Ik ben hem dankbaar voor zijn meesterschap, begeleiding, aandacht en bewustzijn.

Zo kwam ik in 2006 in aanraking met de Grinberg Methode, opgericht door Avi Grinberg. Door het ervaren van deze vorm van lichaamswerk ben ik in 2008 de opleiding gestart. Hoe hij begreep dat het lichaam kan helen en dit zelfhelend vermogen werd gestimuleerd door aandacht en aanraking. Als lichaamswerker heb ik veel geleerd over het lichaam en tot welke wonderen het in staat is.

In de afgelopen jaren heb ik veel geleerd van o.a. deze mannen op gebied van bewustzijn: Eckhart Tolle, Deepak Chopra, Joe Dispenza en Bentinho Massaro die allen op hun eigen wijze het bewustzijnspad hebben bewandeld en wisten dat ze dit moesten doorgeven vanuit liefde en passie. Ik heb diep respect voor alle mannen die vanuit liefde en passie doorgeven.

Ook voel ik diepe dankbaarheid voor alle mannen én vrouwen die het nog niet kunnen pakken, maar die wel weten dat ze het aan te gaan hebben met zichzelf. Alleen al omdat je dierbaren, vrienden, je partner en je kinderen je hierop uitdagen en triggeren. Dat je zó geraakt wordt, dat je beseft dat de enige weg die je te gaan hebt, is die naar binnen toe. Zodat je stapje voor stapje in liefde naar buiten kunt bewegen.

Dankjewel Jeroen dat je er bent.

Dankjewel voor de avonturen die we samen al hebben beleefd.

En ik kijk uit naar de avonturen die komen gaan!

Op ons avontuur samen op pad in liefde, Jessica

PS. Hieronder kun je lezen over een aantal van onze avonturen…

Wanneer we elkaar voor t eerst bewust ontmoette was toen ik meespeelde in het koor tijdens het theater stuk van Spooksonate van Strindberg, verkleed als spook ?

Jeroen ging mee met een stel gezamenlijke vrienden. Later bleek dat onze levens en paden al meerdere keren gekruist waren. Zo had ik een vriendinnetje op de lagere school, waarvan haar oudere broer goed bevriend was met Jeroen. Zo ging ik een periode wekelijks uit bij Dansen bij Jansen (nu Disco Dolly, waar Zoë ook wel eens komt;-), waar hij ook regelmatig te vinden was.

De vonk sloeg over en ik heb in die eerste verliefde fase regelmatig uitgesproken naar Jeroen, ik wil dat dit gevoel nooit meer stopt. Uiteraard was dat een controle dingetje. En achteraf kan ik zeggen dat ik ergens van binnen al wist, dat ik met hem aan mijn zijde bereid was om mijn diepste en donkerste stukken aan te kijken. Ik voel dan ook enorme dankbaarheid voor zijn support en de ruimte die hij mij geeft om mijzelf te ontwikkelen.

Ook zijn avontuurlijke drive heeft mij aangemoedigd om mijn eigen avontuurlijke verlangens onder ogen te komen.

Zijn reislustigheid heeft ervoor gezorgd dat we de meest bijzondere plekken op de wereld heb bezocht. Vaak niet alleen als toerist, maar we vaak wat dieper de wildernis in doken en met de locals in verbinding waren, waar we juist de andere kant meekregen en de pijn voelden van achter de schermen, waar het toerisme juist schade toebracht aan de plaatselijke bevolking.

Zo belandden wij niet alleen in Belize in een hutje met hangmat op een tropisch strandje, maar ook zagen we de keerzijde in een straatje achteraf waar we in gesprek raakten met locals. Een vrouw die vertelde hoe ze vaak werd lastiggevallen door dronken mannen. Waar we met de locals zelfgebrouwen rum dronken en we leerden om met een chopmes kokosnoten open te hakken.

Dat we in Mexico zwommen bij een prachtig idyllisch blue lagoon waterval en besloten om in een primitief hutje in het oerwoud (als enigen) te slapen. Dat we die nacht verrast werden door woeste regen en onweersbuien met de bliksem rechtboven ons. Dat diezelfde nacht een slang of een muis (we hadden allebei een verschillend idee daarover) onze zak drop uit Nederland wel interessant vond. Het moment dat we wilden kijken wat voor beest het was en we het licht aandeden, viel de elektriciteit uit, precies op het moment van een bliksemslag.

De angst sjeesde door mijn lijf, dat ik niet meer kon slapen. En doordat het donker was en het beest(je) opnieuw de zak drop wilde meester maken, dat Jeroen, die toen nog rookte, onze enige bron van licht, de aansteker op het dier gooide. En we toen besloten de zak drop te verplaatsen naar de toilet, waar de deur wel van dicht kon.

Bij de eerste lichtstralen zon pakten we onze rugzakken om deze ruige plek te verlaten. Toen we de deur van ons hutje bij vertrek openden, zat er voor onze deur een hond te slapen. En voelde ineens de liefde van deze waakhond, die misschien wel de hele nacht ons gezelschap heeft gehouden.

We liepen nog even langs de prachtige waterval, en we zagen dat er verschillende bomen waren omgevallen op hutjes naast ons. Dat de rivier en het meertje van de waterval helemaal vervuild was door bruine modder en afgebroken takken. Wat later bleek dat dit de eerste tekenen waren van de verschillende natuurverschijnselen van de El Niño.

Hoe we spontaan tijdens onze reis in Chili met kerstavond aankwamen op Paaseiland. En via een lonely planet guide lazen over een Finse backpacker die had gelogeerd bij iemand thuis, Rosa. Toen we bij haar op de deur aanklopte ontving ze ons met open armen, alsof ze ons al had verwacht, zei ze: ‘ik heb jullie bed al opgemaakt’. En wij elkaar verbaasd aankeken. Even later vertelde ze ons, dat ze wist dat wij kwamen, want ze had die dag een vork op de grond laten vallen, dat was het teken dat er bezoek zou komen.

We hebben 5 dagen bij haar en haar familie gelogeerd. We kochten op een markt een gigagrote verse tonijn, waar ze elke dag voor het hele gezin, de meest heerlijke gerechten klaarmaakten, van tonijntartaar met koriander tot vers gegrild steak.

Ze heeft ons het hele eiland laten zien, met oa een familielid met een oude auto, waar we onderweg pech mee kregen, we met haar wandelde naar grotten en ze onderweg ons een besje liet proeven en ze zei, als je dit besje eet, dan kom je nog een keer terug naar dit eiland. Hoe ze vertelde hoe de Chilenen het hele eiland en de lokale bevolking in hun controle hebben en hoe het eiland door erosie bijna zelf geen voedsel kunnen verbouwen en afhankelijk zijn geworden van de import van goederen.

We hebben het hele eiland overgestoken door heuvels waar geen einde aan leek te komen, waar we in de verte een kudde wilde paarden op ons af zagen stuiven, en ze voor ons water dronken uit een klein meertje. Terwijl wij verwonderd toekeken vanonder een mega eucalyptus boom. Deze reis heeft diepe indruk op ons gemaakt. Mede hierdoor heeft onze dochter Zoë haar tweede naam te danken aan dit eiland, Yorana, wat in de Rapa Nui taal, ‘welkom’ betekent. Zoë betekent in het grieks ‘leven’. En hier wil ik voor nu deze blog mee afsluiten:

Welkom leven❤️